Al vanaf dat ik jong was voelde ik heel veel. Bij sommige mensen was ik graag in de buurt, bij anderen niet. Ik dacht dat iedereen dat heel sterk voelde. Vroeger hoorde ik al vaak mensen tegen mijn moeder zeggen: ‘Pittig ding he?’ of ‘Nou daar zul je je handen wel aan vol hebben!’
En dat klopt. Ik was pittig en mijn moeder verveelde zich met mij nooit 😉
Maar dat is niets negatiefs. Ik was een kind met een sterke eigen wil. Ik wist heel goed wat ik wel en niet leuk vond en dat uitte ik ook. Ik had een rijke fantasie en creativiteit mocht er altijd zijn bij ons thuis. Ik danste op videoclips van Simply Red met mijn pop in mijn armen, en deed precies na wat ze in de clip deden. Ook kon ik dagen knutselen aan een zelfgebouwd barbiehuis van karton, een piratenschip of een object dat niet nader te bepalen was voor anderen, maar voor mijzelf uiteraard heel logisch was. Speelgoed had ik niet nodig, ik vermaakte me prima met mijn fantasie.
Ik had alle vrijheid om mijn intuïtie de route te laten bepalen, en mijn creativiteit deed de rest.
Tot de bovenbouw.
Vanaf de latere klassen op de basisschool werd ik vaker raar aangekeken wanneer ik iets voelde, of vond over de wereld waarin ik leefde. Het woord zweverig kenden mijn klasgenootjes toen nog niet, maar als ze het hadden gekend zouden ze me vast zo omschrijven. Ze vonden me overdreven als ik gekwetst was, of verdrietig. Ik stelde me aan.
Op de middelbare school werd dat alleen maar erger, en ik begon me in te houden. Hield veel gevoelens en ideeën voor mezelf, ik zou toch niet begrepen worden.
In de jaren die volgden heb ik veel persoonlijk leed meegemaakt, en dat heeft een behoorlijke weerslag gehad op hoe ik me in die jaren voelde. Gelukkig had ik fijne vriendinnen bij wie ik mezelf kon zijn, in al mijn emotie en speelsheid. Maar er lag een deken van donker over mijn leven en ik had het niet eens echt door.
Toen ik ging studeren op de Hogeschool voor de Kunsten dacht ik: dit is het. Hier kan ik álles in kwijt aan creativiteit en energie en emotie. En dat was zeker zo, het was de tijd van mijn leven en ik zou het zo overdoen.
Echter, was de échte theaterwereld, buiten de veilige muren van school, niets voor mij. Het voelde niet oprecht en ik moest (letterlijk) de hele tijd een rol spelen. Ik kon wéér niet mezelf zijn.
Vanaf dat moment heb ik een knop omgezet en ben ik gaan werken aan mezelf. Ik wilde dat vuur en die lichtheid van vroeger terug krijgen. Ik verlangde er vurig naar te kunnen zijn wie ik diep van binnen wist dat ik was. Gewoon, ik.
En nu, sinds ik mezelf als lichtwerker geaccepteerd en omarmd heb, voel ik mij weer in contact met de Elkie van vroeger. Licht, vol met liefde en een open hart naar de wereld. Ik heb inmiddels geaccepteerd dat ik niet in een hokje pas en zou dat ook niet meer willen.
Ik ben hier met een hele duidelijke levensmissie: mensen écht zien, ook wanneer zij dat zelf (nog) niet kunnen en hen met een open hart begeleiden en gidsen naar hun volledige zelf. En man oh man, wat is het fijn om dat voor iemand te mogen doen.
Ik ben dat ook graag voor jou, dus voel je de roep, neem dan even contact met me op.
Liefs,
Elkie
